"Sometimes life is about risking everything for a dream no one can see but you."
May 2016
Velen spreken hun zorg uit dat ik misschien niet meer in de “normale maatschappij” zal passen als we terug zijn… Alsof ze zich ergens bewust zijn dat het leven in een “normale maatschappij” een onvrij bestaan is, met veel opgelegde afspraken, verwachtingen en regels waar je niet ‘ongestraft’ uit kunt stappen. Zelf vond ik het gehalte aan ‘verkeersborden’ in Nederland wel even genoeg.
Toen ik nog jong was (lang, lang geleden..) probeerde ik altijd al te verdwalen in het bos. Het is me nooit gelukt. Altijd was er na een tijdje wel weer zo’n stomme paddestoel van de ANWB, waarop naar alle vier de windrichtingen de plaatsnamen stonden aangegeven.
En dat is voor mijn gevoel niet meer veranderd. Eens lekker buiten de betreden paden pionieren vraagt ook van volwassenen een flinke rugzak moed en doorzettingsvermogen heb ik gemerkt.
Misschien is het ooit voor mij weer nodig terug te keren naar het ‘gebaande leven’. Hoe dat dan gaat? Daar maak ik mezelf niet zo’n zorgen over, ik ga het allemaal wel zien. Meestal zijn de rechte, verharde paden gemakkelijk terug te vinden. Met of zonder ANWB-paddestoel.
Hoe dan ook zal mijn visie op de wereld beïnvloed worden door alles wat we zien en meemaken. Stiekem hoop ik dat het me “ruimhartiger” en minder “oordelend” zal maken. Maar dan ben ik weer bezig met verwachtingen en de toekomst.
Dat haalt me uit het heden en ik wil voor 200% zijn waar ik nu ben, me onderdompelen in het prachtige Nu. Ik wil als een grote spons alles in me opnemen: zien wat er te zien valt en beleven wat er te beleven is. En dat alles zonder verkeersborden en richtingwijzers. Eindelijk.