Islands in the South Pacific
juni 2017
Les Iles Gambier 21 juni 2017
Vanaf Pitcairn hebben we een mooi windje uit de goede richting en dus schieten we goed op.
We eten rode kool met worst, ‘life on board is good!’
De tweede dag zien we een enorme, horizon brede, grijze wolkenband op ons afkomen! We draaien de rolgenua net op tijd binnen als de wind 180° draait. Gelukkig niet al teveel wind en dus kan de genua er weer bij over de andere boeg. Maar dan zien we plotseling, bij het inzoomen van de Open CPN kaart, dat we op de Portlandbank zitten, die is op een plek maar 10 meter diep hier midden in het ‘nowhere’ van de Pacific! Nog 100 mijl te gaan en dan doemen ’s morgens vroeg de eilanden van Gambier op als donkere heuvels aan de horizon.
We droomden al van stokbrood en rustig blauw water en nu gaan we er komen, na een maand van soms hevig heen en weer geslingerd worden. Tussen de eilanden is het ondiep en vol rifbanken waar we tussendoor navigeren tot we vlakbij Rikitea (het hoofdeiland) het vaarwater tussen de boeien vinden. Op de kaart zien we, dat we een hoek kunnen afsnijden, maar dan zitten we ineens tussen allemaal zwarte bollen en zien ook een vissersboot met twee man.
In de baai van Mangareva kunnen we ons anker droppen, maar tot 6 keer toe krabt ons anker tot het eindelijk lijkt te houden. Er ligt een Nederlandse boot, de Lyra, die ons toeroepen voor een bakkie koffie. Nou dat doen we graag en jumpen in onze dinghy.
Herman en Rian heten ons welkom en vertellen ons van alles over Gambier, ook dat er hier stokbrood te koop is, maar dan moet je wel ’s morgens om 5 uur bij de bakker staan of anders na de middag om 2 uur.
We zien ook de Milo One binnen lopen, de Frqnse grote cat, die we vanaf Isla de Pascua zijn voor gebleven. Na de lunch gaan we aan de wal en lopen naar de bakker, helaas die is al dicht.
We lopen bij een restaurantje de tuin in waar Polynesiërs zitten te eten. Ik zie een half stokbrood op tafel liggen en wijs ernaar met de vraag ‘Un baguet s’il vous plait?
Ze aarzelen, maar dan wordt er toch een vers brood tevoorschijn getoverd en mogen we die hebben voor zeventig centimes. Die hebben we niet, maar geen probleem dat wordt opgeschreven en wij gaan dolgelukkig met ons brood aan boord, om die ineens helemaal op te peuzelen met echte boter uit Chili en salami.
Wow, wat kan een mens dan toch weer gelukkig zijn, heerlijk hier in dit warme klimaat met mooi, rustig, blauw water om ons heen. Maar dan begint het ’s nachts, na een gezellig aankomstfeestje op de Milo One, te poeieren en is het weer ankerwacht om beurten. Het anker houdt maar we zijn er toch niet gerust op, met deze ankergrond van 20 cm koraalzand en dan een harde onderbodem.
We klaren in bij de gendarmerie en lopen wat rond tussen enorme, ons onbekende bomen en struiken met veel bloemen en vruchten. Internet is bij Jojo, een restaurantje waar je op vrijdag- en zaterdagavond steak friet kan krijgen. Ook is er een pizzeria, waar we gezellig met een Duitse familie en onze Nederlandse vrienden met elkaar pizza delen. Als we terug naar de dinghy lopen, horen we in de sporthal een enorm geluid van roffelende trommels. Hier worden de dansen geoefend voor de Nationale feesten in juli, met samenkomst op 14 juli in Papeete voor alle eilanden van Frans Polynesië. Mannen en vrouwen beelden een verhaal uit, met trillende handen en en razend snel bewegende voeten en heupen, mooi om te zien.
De volgende dag helpen Herman en Rian ons om een tandem anker uit te zetten, waarbij een tweede anker met een ketting voor ons hoofdanker wordt neergelaten.
We genieten nu volop van de rust, de omgeving en het eiland met overblijfselen van de tijd, waarin een Franse missionaris de Polynesiërs een kerk en andere gebouwen van vulkanische stenen liet bouwen. De laatste koning uit midden negentiende eeuw heeft ook nog een kapel gekregen bij de begraafplaats.
We vinden kokosnoten op een idyllisch strandje en een soort sinaasappelen onder een boom in het dorp. We kunnen er weer tegen na 5 dagen paradijs, maar helaas ons anker moet weer op om de Marquesas nog te zien en uiteindelijk 15 juni in Papeete te zijn waar Frank en Marleen die dag op de kade zullen staan. Ach ja, op de oceaan zijn we ook gelukkig.
