Lissabon - Algarve
180 mijl
Na onze avonturen tijdens de Volvo Ocean Race moesten we nog doorzeilen naar Sesimbre voor de nacht.
Het was een mooie tocht, maar eenmaal in het donker voorbij Cabo Espichel zijn we op een haar na tegen een grote zware vissersboot geknald, die zonder boordverlichting onze kant op voer.
Mijn hart stond stil toen bij hen ineens de schijnwerpers aangingen en hun schipper net op tijd het vol gas gaf en het roer omgooide. Met een rotvaart scheurde de visser vol tierende Portugezen op het dek rakelings langs onze boeg.
In Sesimbre werden we bij een mooie aanlegsteigertje nog weggejaagd, want alleen jachten tot 15 m mochten daar aanleggen. Dan maar naar de vissersponton, die van boven wit was van de meeuwenpoep, maar wij doken vermoeid onze kooien in.
De volgende dag lekker in het pittoreske dorp geluncht en daarna de nacht in, de zee op richting Algarve. Net voor het vallen van de nacht ontdekte ik nog dat we aan het zinken waren, want de waterkering van de schroefas lekte enorm!
De 220V dompelpomp moest er aan te pas komen en gelukkig kregen Gerwin en ik het lek gedicht.
Het was rustig weer en zo zijn we in de vroege ochtend rond Cabo Sao Vicente gezeild, het meest zuidwestelijke punt van het vaste land van Europa. Een paar uur later hebben we het anker gedropt bij Lagos.
Hier hebben we wat rond gekuierd en daarna de delta van Alvor binnengevaren met opgetrokken kiel vanwege de geringe diepgang.
’s Avonds na het eten boven op het dak van een Italiaans restaurantje een paar biertjes gedronken en van de ‘Botles’ , imitatie Beatles, in een kroeg genoten. Ook het bier in de Ierse Pub smaakte best. Midden in de nacht voeren we met Gompie terug en vlakbij de boot zagen we dat het anker had gekrabd. Dus anker op en toen liepen we muurvast op de rand van een zandplaat.
Zo stond Red Max ’s morgens onder een helling van 30* op haar kiel en één roer. Ik heb aan de wind nog nooit zo schuin gelegen, behalve toen we onder gennaker midden in de nacht broachten, op weg naar een of ander Grieks eiland.
Afijn niet getreurd, het waren schitterende dagen en de mannen waren welgemutst.
Na deze week is iedereen weer naar moeders vertrokken en ik heb op Hennie en Alex gewacht, die drie weken op ons meisje hebben gepast, voor anker liggend bij Praia Grande Ferragudo.