StatenEiland
december 2016
Vanaf Bahia Blanca hebben we zo’n 1000 mijl voor de boeg en varen we een gebied tegemoet, dat berucht is om zijn stormen en waar al veel schepen op de bodem zijn terecht gekomen. Euforisch en spannend tegelijk.
We hebben prachtig zonnige dagen en af en toe een flinke storm, maar gelukkig allemaal bezeild, dus dat is een groot cadeau van moeder natuur. We kunnen zonder verdere tussenstop in Puerto Madryn verder zeilen; de weatherwindow blijft ons goed gezind. Alweer volgt een flinke storm, maar RedMax voelt steeds sound en safe. Als we Pto. Deseado passeren, hebben we geen andere keus meer dan de laatste 500 mijl in een keer af te leggen. We spotten twee walvissen en steeds meer albatrossen vliegen rondom ons. In een van de nachten komen we plots tot stilstand en blijkt dat we in een groot veld van waterplanten (kelp)zijn terechtgekomen. We proberen er op alle mogelijke manieren vanaf te komen, maar de beruchte kelp is nogal hardnekkig. Twee uur lang zijn we met z’n viertjes in het holst van de nacht bezig om los te geraken. Verder is het leven goed aan boord; we kunnen nog altijd koken met verse groentjes en de wat verlopen tomaatjes belanden in een heerlijke maaltijdsoep. Dagelijks wordt verse yoghurt gemaakt en een broodje gebakken; op zondag ontbijten we met eieren en spek. Life is good!
We hebben nog zo’n 300 mijl voor de boeg. Via de sailmail krijgen we berichten door van het thuisfront, altijd leuk! Iedereen is volop bezig met de voorbereidingen en festiviteiten rondom Kerst. Wat een andere wereld!
Als er weer eens zeehondjes naast de boot meespringen, klinkt plots de stem van Bas: “land in zicht!”. Aan de horizon verschijnen de contouren van Stateneiland, de pieken zijn zo’n 800 meter hoog, waardoor we het van heel ver al kunnen zien.
Het groene eiland is overweldigend: ruig, groen, ongerept en stil. We varen uiteindelijk de grote baai en via een 10m brede doorgang tussen twee rotsen stuurt Bas de RedMax naar de kleine baai. Wat een overgang van bruisend blauw naar sereen groen. De dinghy wordt opgeblazen en met een drietal drijflijnen hangen we de RedMax aan een rots en twee bomen. Die avond eten we natuurlijk buiten, met jassen aan en mutsen op genietend van deze aankomstpracht.
De navolgende dagen gaan we op verkenning. Op Stateneiland woont niemand, er zijn geen paden. De bodem is bedekt met dikke lagen mos in oneindig veel varieteiten en kleuren. We klauteren naar een bergmeertje, waar het water zo helder is; we kunnen tot meters diep op de bodem kijken. Rondom ons weerklinkt een concert van opgewonden kleine vogeltjes, boven de bergen circelen de roofvogels (zouden het de condors zijn?).
Na twee dagen is het moment goed om te vertrekken. Onze avonturen gaan verder, nu door de beroemde Straat van LeMaire naar Kaap Hoorn. Met een beetje geluk zouden we die op Kerstavond kunnen bereiken.. dat zou toch wel de max zijn!
