VANUATU
"Land of Smiles"
June 2019
Tanna
Vrijdagmiddag, vijf minuten voor 16.00 uur en we staan bij de balie van het Indonesisch consulaat in Noumea. In verband met de feestdagen zijn we op woensdagochtend al uitgecheckt bij Customs, Immigration en Captain of the Harbour van New Caladonia. We moeten het land nu dus wel verlaten. Bovendien is er een prachtig zuidwester windje mee in de richting van Vanuatu, alleen…. onze visa voor Indonesie zouden vrijdagochtend klaar liggen, maar helaas.
“You come back in the afternoon”, sprak de overigens prachtige Indonesische dame. “The consul was ill this week and we are very busy”. Otherwise you come back next week (er kwam blijkbaar een Indonesische vrije week aan). Oeps, maar zo lang willen we helemaal niet wachten!
Volgens goed Indonesisch gebruik worden we niet boos, noch geagiteerd maar vragen haar uiterst vriendelijk nog eens haar uiterste best voor ons te doen. En gelukkig, met een betovrende glimlach plak te dus net vijf minuten voor sluitingstijd de mooie, paginagrote visumstickers in onze paspoorten. Trima kassi!!
En zo kunnen we met een heerlijk bakstag-windje toch aan onze 380 mijltjes naar Tanna beginnen.
Zoals bijna altijd, moeten we onze lady Red Max flink afremmen, willen we niet in het donker aankomen en dat willen we zeker niet in de ons onbekende baai van Port Resolution. Maar zodra de eerste lichtstralen over de horizon piepen, scharrelen we rustig de baai binnen waar al een paar bootjes voor anker liggen. De laatste nacht konden we de gloed van de vulkaan in de wolken al goed zien vanaf het water. We kunnen niet wachten om de Mt. Yasur te gaan beklimmen!
Met een open pick-up met bankjes achterin vertrekken we, samen met een Noors gezinnetje en twee Amerikanen. Christian, onze meezeilende fotograaf uit Antwerpen zit volbepakt met zijn camera’s voorin. Bij de berg is er een korte ceremonie, waarin we na het aanbieden van cava, toestemming krijgen van de plaatselijke chief om de berg op te gaan. Ook wordt er voor ons een rituele dans uitgevoerd, die ons zou behoeden voor gevaar.
Met een gerust hart beginnen we er dan maar aan. We wilden graag met zonsondergang bij de vulkaanrand zijn en het is werkelijk prachtig om het kale vulkaanlandschap rondom de berg in dit gouden avondlicht te zien. Soms voelen we ook het gerommel en bijbehorend geluid van de vulkaan. Spannend!
Aan de rand staan (letterlijk, want er zijn geen hekken of iets van bescherming – ondenkbaar in Europa!) van zo een oer-geweld is niet te beschrijven. Wat een machtige belevenis en we blijven tot het donker wordt en we uiteindelijk met ons zaklampje het pad moeten afstrompelen, op zoek naar onze pick-up die ons terugbrengt naar Port Resolution.
In het mooie, traditionele “John Frum” dorp hebben we nog een gezellig etentje bij Suzanne de volgende dag. We ruilen wat groente en fruit bij Raina voor een stuk touw voor haar kalf, wat keukenspullen en speelgoed voor haar drie kinderen en dan moeten we helaas afscheid nemen van deze bijzondere bestemming.
Wie was John Frum? Tsja…. dat is een verhaal apart, misschien de volgende keer meer daarover.
Port Villa en Malakula
Vanuit Tanna hebben we een nachtje doorgezeild naar Port Villa. Daar slaan we flink in voor we verder afzakken naar de zuidelijke eilanden waar we geen ATM’s, winkels etc meer zullen tegenkomen. Onze vrienden Ed en Carla bezochten deze eilanden 15 jaar geleden met hun Bolero en het was heel bijzonder om bij de eerste hut op Malakula van Rock en Noella in hun ‘gastenboek’ het verslag van de Bolero terug te vinden! We wandelen langs rieten hutten, copra sheds, prachtige grote bayan-trees en bezorgen wat engels-talige boeken bij een school verderop op het eiland. We krijgen bananen en overheerlijke pompelmoezen en zien hoe een big wordt geslacht voor het avondmaal. Er zijn veel blije, spelende kinderen, die hier nog in alle vrijheid kunnen rondrennen, want auto’s zijn er niet.
Ambrym
Op het eiland Ambrym zijn wederom 2 vulkanen, maar wij houden het bij onze Tanna-ervaring. Wel wandelen we naar een hoger gelegen dorp, waar de beste houtsnijders van Vanuatu huizen. Wij vinden deze wel mooi, maar vinden het leuker om bij chief Allan in zijn dorpje in ruil voor touw en andere praktische dingen een houten tamtam-beeld te ‘kopen’. Allan is dolgelukkig met het touw, want hij had deze dringend nodig voor zijn cows. Natuurlijk krijgen we behalve het houten beeldje ook nog eens 2 mooie grote papaya’s mee. Het is een terugkerend iets op onze wereldreis … hoe minder de mensen bezitten, hoe ruimhartiger er gedeeld wordt.
Voor ons is het ook een beetje bizar om deze eilanden te bezoeken en dan ’s avonds weer terug te keren naar onze luxe aan boord met koelkast, verlichting, matrassen etc.
Nadat Bas aan de lokale cava-beach-bar een mok cava heeft gedronken, gaat het anker de volgende morgen op en zeilen we verder naar Ile Pentecost.
Ile Pentecost
In Homo Bay gaan we voor anker en bewonderen de schitterende wild groene kust, het strand hier bestaat uit alleen maar hele mooie kiezels door de eeuwen heen rond en glad gepolijst.
Eenmaal aan de wal komen we al snel John tegen, de zoon van een chief, die een 4WD Mitsubishi heeft.
We vragen hem waar we de laatste ‘land diving’ van het jaar mee kunnen maken. Hij brengt ons naar een oerspektakel; we kunnen het nauwelijks beschrijven, maar de plaatjes brengen het een klein beetje in beeld voor jullie.
Espiritu Santo
Na de land diving nemen we afscheid van onze vriend natuur fotograaf Christian, die nog wat foto’s over climat changing’ op diverse eilanden in de Pacific wil maken.
Wij hijsen de zeiltjes en zeilen 65 mijl naar Espirito Santo, de ‘stad’ Luganville om uit te klaren en voldoende water, diesel, eten en drinken in te slaan voor onze grote tocht richting Papua New Guinea.
© Red Max photography | Red Max webdesign | RedMax@live.nl